Για τον Ναπολέοντα Παπαδόπουλο
Θρηνούμε αυτές τις μέρες την απώλεια του Ναπολέοντα Παπαδόπουλου, σπάνιου ανθρώπου και συναγωνιστή. Αφιέρωσε μια ολόκληρη ζωή να παλεύει για ιδέες που άλλοι θεωρούσαν άπιαστες και ουτοπικές, για τις ιδέες αυτές που ψηλώνουν το μπόι του ανθρώπου, την αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση, την άμεση δημοκρατία, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Τον ωθούσε σε αυτό ένας βαθύς ανθρωπισμός, μια ειλικρινής αγάπη για τον άνθρωπο, η πίστη ότι είμαστε όλοι ικανοί για το καλύτερο. Γι’ αυτό και ήταν αυστηρός μαζί μας, όσο αυστηρός ήταν πάντα και με τον εαυτό του, γι’ αυτό και μας ωθούσε να ξεπερνάμε τα όριά μας κι εύρισκε τη δύναμη να συνεχίζει, αυτός ένας γέροντας, ακόμη κι όταν τη χάναμε εμείς οι νεότεροι. Ακούραστος, αυτός ο άνθρωπος που δεν είχε ούτε μιαν άσπρη τρίχα στην καρδιά του, έκανε τα λόγια πράξη με θαυμαστή συνέπεια, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Στον Ναπολέοντα οφείλουμε το όνομα του Δικτύου. Εκείνος έριξε και τον πρώτο σπόρο της αλληλεγγύης στην πόλη, που τώρα μεγαλώνει να τη σκεπάσει. Η ιδέα για το πρώτο χαριστικό-ανταλλακτικό παζάρι ήταν δική του. Ο ρόλος του στους πολίτες για την ΟΑΣΗ ήταν αναντικατάστατος και η ιδέα για τις τζαμάλες στην ΟΑΣΗ ήταν κι αυτή δική του. Όσο στεκόταν καλά στα πόδια του, έβαζε πλάτη σε όλα και ίδρωνε στο πλάι μας και συλλογιόταν καλά. Κι η τελευταία του σκέψη ακόμη, τέτοια ήταν. Το τελευταίο μήνυμα που μας άφησε ήταν ότι πάει να φορέσει τη στολή του Δον Κιχώτη για να επιτεθεί πάλι σε ανεμόμυλους. Ο Δον Κιχώτης βεβαίως, ήταν μοναχικός και είχε μόνον έναν πιστό ακόλουθο στην άνυδρη La Mancha, ενώ ο Ναπολέοντας αφήνει πολλούς στη θέση του. Το παράδειγμα και οι ιδέες του θα συνεχίσουν να μας εμπνέουν, να ανθίζουν πεισματικά, κόντρα στον καιρό.
